Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Ξεθάψαμε τις σπανιότερες ελληνικές ποικιλίες κρασιού και τις επαναφέρουμε στο προσκήνιο, διότι τους αξίζει.
Να ξεκινήσουμε δοκιμάζοντας ένα αρωματικό τινακτορώγο ή μήπως ένα ποτήρι ροκανιάρη; Μάλλον όχι, μια έντονη μαυροκουντούρα είναι ότι πρέπει! Αν δεν μπερδευτήκατε σίγουρα είστε περίεργοι για το τι είναι όλα αυτά. Πρόκειται λοιπόν για ελληνικές σπάνιες ποικιλίες που δεν είναι γνωστές και που να, τώρα, έρχονται στην επιφάνεια. Ας τις γνωρίσουμε!
Η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε καλό δρόμο σε σχέση με την οινική κατάσταση. Υπάρχει σταθερή ποιότητα και αυτό οδηγεί σε εμπόριο που είναι κατασταλαγμένο με υποσχόμενες εξαγωγές αλλά και εσωτερικά οι καταναλωτικές συνήθεις έχουν αλλάξει με τάση προς την ενημέρωση και την εύρεση νέων γεύσεων. Το Μούχταρο είναι μια ποικιλία με έντονο χαρακτήρα και χαμηλή παραγωγικότητα που έκανε τους αμπελουργούς να μην ασχολούνται πλέον μαζί της αλλά με άλλες πιο επικερδής ποικιλίες. Τα τελευταία χρόνια όμως του δόθηκε μια ευκαιρία και ευτυχώς γιατί είναι μια ποικιλία που δίνει ένα βυσσινί κρασί με καλές ταννίνες με γεύση καραμέλας και μόκας. Στην Εύβοια, αναβιώνεται μια άλλη ξεχασμένη ποικιλία, η μαύρη κουντούρα. Αποτελείται από μικρά σταφύλια με βελούδινες ταννίνες και να σημειωθεί ότι η αναβίωσή του ήταν αρκετά δύσκολη καθώς ήταν βαθιά ξεχασμένη μέσα στο χρόνο.
Στη Θεσσαλία, συναντάμε τη λημνιώνα. Η λημνιώνα είναι μια ποικιλία που ευδοκιμεί σε ζεστά, ηπειρωτικά κλίματα και καλλιεργείτε σε μικρές αποδόσεις. Δίνει κόκκινα ή ροζέ κρασιά, με ανάλαφρο σώμα, καθόλου λιπαρό με απίστευτα ισορροπημένη οξύτητα. Η γεύση του σου θυμίζει κόκκινα φρούτα και γλυκά μπαχαρικά. ένα εξαιρετικό κρασί απο αυτή την ποικιλία είναι το Κτήμα Θεόπετρα Λημνιώνα Ερυθρός. Αξίζει να το δοκιμάσετε!
Μια ακόμα ξεχασμένη ποικιλία που συναντάμε στη Θεσσαλία είναι το μαύρο μεσενικόλας. Η ποικιλία αυτή δίνει κρασί Π.Ο.Π και δεν καλλιεργείται πουθενά στην Ελλάδα. Η μοναδική γεύση του από πασχαλιά, εσπεριδοειδή και βιολέτα σε αποζημιώνει με την τελική του επίγευση. Η Θράκη έχει κι εκείνη τις δίκες της ξεχασμένες ποικιλίες. Ο παμίτης είναι ένα πλούσιο κρασί με άρωμα φράουλας που συνδυάζεται υπέροχα με άλλες ποικιλίες αλλά μπορεί να σταθεί και από μόνο του. Ο κόνιαρος είναι μια άλλη ποικιλία με τανική φλούδα που εντυπωσιάζει και ένα ακόμη χαρακτηριστικό του είναι τα μεγάλα άγρια φύλλα. Δίνει κρασιά με δυνατότητα μεγάλης παλαίωσης.
Ξεχασμένες ποικιλίες θα βρούμε και στην Πελοπόννησο. Το μαύρο καλαβρυτινό αποτελεί μια τέτοια ποικιλία. Οι αμπελουργοί την εγκατέλειψαν γιατί ήταν μια δύσκολη ποικιλία με προβλήματα ωρίμανσης, λεπτό φλοιό και ατίθασες ταννίνες. Όμως αποτελεί μια μαγευτική ποικιλία αφού καθώς «γερνάει» το χρώμα του κρασιού ζωντανεύει και εμφανίζει αρωματική συμπύκνωση. Δοκιμάστε το Τετράμυθος Μαύρο Καλαβρυτινό Βιολογικός Ερυθρός και θα μας θυμηθείτε!
Ο ροκανιάρης είναι ακόμη μια ποικιλία με χαρακτήρα. Δίνει δροσερά και ζωηρά κρασιά, καλλιεργείτε αποκλειστικά στην Πελοπόννησο και έχει μια ευχάριστη οξύτητα με μύτη από εσπεριδοειδή. Η κυδωνίτσα, από την Πελοπόννησο κι αυτή, σταμάτησε να καλλιεργείται κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας γιατί συνέβαλε στην οικονομική άνθηση της περιοχής. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες μετά από πολλές και επίπονες προσπάθειες και πολλούς πειραματισμούς άρχισε να καλλιεργείτε ξανά. Είναι μια ποικιλία χαμηλής στρεμματικής απόδοσης λόγω τις βιολογικής τους καλλιέργειας. Το όνομα του το κληρονόμησε από την έντονη παρουσία του κυδωνιού, το οποίο όμως δεν είναι το μοναδικό του χαρακτηριστικό. Έχει υψηλή οξύτητα και ένα λιπαρό και πληθωρικό στόμα.
Αυτές ήταν κάποιες από τις σπάνιες ποικιλίες την Ελληνικής γης που αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία. Υπάρχουν πολλά κρασιά στην αγορά που μπορούν να καλύψουν κάθε ανάγκη και κάθε σας γεύμα.