Στην αισθητηριακή αντίληψή μας για το κρασί, το χρώμα τείνει να έρχεται τρίτο κατά σειρά προτεραιότητας μετά το άρωμα και τη γεύση. Αλλά αυτό δικαιολογείται;
Αν ο κόσμος του κρασιού είχε μια σημαία, αυτή θα ήταν κόκκινη, λευκή και ροζ. Άλλωστε, σε κάτι που μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε γύρω από το κρασί είναι το χρώμα του. Στην πραγματικότητα κάποια κρασιά ποτέ δεν χαρακτηρίζονται ως λευκά ή κόκκινα ή ροζέ. Για παράδειγμα κάποια περιγράφονται ως λεμονό-πράσινα, ενώ άλλα χαρακτηρίζονται ως χρυσό-κίτρινα. Το κόκκινο κρασί κυμαίνεται από το έντονο μοβ μέχρι τον ξεθωριασμένο γρανίτη, δεν ονομάζεται ποτέ, απλά ως κόκκινο. Ακόμη και το ροζέ έχει 21 διαφορετικές αποχρώσεις, σύμφωνα με έρευνες.
Το χρώμα, τελικά, αποδεικνύεται αιτία διαμάχης γύρω από το κρασί δημιουργώντας μεγάλο αντίκτυπο στις προσδοκίες, στην οινοποίηση και πιθανότατα στην γευστική αντίληψη του καταναλωτή. Δικαίως και υπάρχει η αντίληψη αυτή, αφού η πρώτη εντύπωση ενός κρασιού, μας δίνεται από το χρώμα του, εξού και η σημασία της χρήσης γυάλινου ποτηριού κατά το σερβίρισμα, επειδή υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε την γεύση του κρασιού με βάση το χρώμα που βλέπουμε.
Τα κόκκινα κρασιά προκαλούν μια προσδοκία για συμπυκνωμένη γεύση, και ίσως υψηλότερη τανίνη και ποσοστά αλκοόλ. Αυτή η εντύπωση μας δίνεται διότι γνωρίζουμε πως η ερυθρότητα ισοδυναμεί συνήθως με την ωρίμανση των καρπών στη φύση γι’ αυτό και προκύπτει αυτή η ταύτιση, του πιο σκούρου δηλαδή χρώματος με την πληρέστερη γεύση. Πολλά όμως κόκκινα κρασιά μπορεί να αψηφούν αυτόν τον νόμο. Υπάρχουν κάποια κόκκινα κρασιά που είναι συνήθως μωβ με πιο ελαφρύ σώμα και τανίνη.
Για τα λευκά κρασιά, εκείνη η απόχρωση που είναι άμεσα συνδεδεμένη στο υποσυνείδητό μας με την γεύση, είναι η χρυσή. Τα κρασιά με αυτό το χρώμα, θεωρούμε πως είναι γλυκά και ευχάριστα στην κατανάλωση. Μια μόδα που επικρατεί γύρω από τα λευκά κρασιά αφορά σταφύλια που έχουν υποστεί ζύμωση και από τα δέρματα τους βγαίνει μια πορτοκαλί απόχρωση, αναγνωρίσιμο από την οξύτητα του και φυσικά από το πορτοκαλί του χρώμα. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, τα περισσότερα λευκά ποικίλλουν πολύ λιγότερο στο χρώμα από τα κόκκινα ή τα ροζέ κρασιά.
Μέχρι στιγμής μπορεί όλο αυτό να δείχνει περίπλοκο, αλλά υπάρχει τουλάχιστον κάτι που είναι βέβαιο. Το κρασί, σε οποιοδήποτε χρώμα, που είναι πυκνό και αδιαφανές αποδεικνύει το επίπεδο ωρίμανσής του και επομένως την οξείδωσή του. Γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι το χρώμα για τον επηρεασμό της αντίληψης της γεύσης, δεν είναι καθόλου περίεργο που σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει χειραγώγηση του χρώματος του κρασιού από κάποιους οινοποιούς. Υπάρχουν πολλές τεχνικές με τις οποίες μπορεί αυτό να επιτευχθεί, οι οποίες εφαρμόζονται ειδικά για τα κόκκινα κρασιά αλλά το χρώμα του λευκού και του ροζέ κρασιού μπορεί επίσης να τροποποιηθεί στο οινοποιείο.
Την πεποίθηση γύρω από το χρώμα έχουν ενισχύσει και πολλές μελέτες που έχουν γίνει γύρω από αυτό. Το χρώμα δίνει συχνά, τη συντομότερη ιδέα κατά την γευσιγνωσία του κρασιού αφού μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στα αρώματα, στη γεύση καθώς και στη δομή του οίνου. Κι όμως, το χρώμα μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψή μας για το κρασί. Από τις μελέτες φάνηκε πως όταν το χρώμα ενός κρασιού είναι άγνωστο τότε η αξιολόγηση του γίνεται πιο δύσκολη.
Ενώ το άρωμα, η γεύση και η ποιότητα είναι θέματα αιώνιας διαφωνίας, το χρώμα είναι ίσως η μόνη πτυχή του κρασιού που δεν είναι υποκειμενική. Κυμαίνεται από το καφέ έως το μωβ, από το λεμονί έως το κεχριμπάρι κτλ. Οι διαφορές αυτές των χρωμάτων μπορεί να αποκαλύψουν πολλές αλήθειες για ένα κρασί, που σημαίνει ότι το χρώμα είναι ζωτικής σημασίας όχι μόνο για την κατανόηση του κρασιού αλλά και για την απόλαυσή του.